Πρώτα τα μάτια κι έπειτα την γλώσσα,
πρώτα την ψυχή κι έπειτα διαμέλισε όσα σου φέρνουν
ταραχή στην καχύποπτη κοινωνική αποδοχή.
Παράξενη βροχή, παράξενοι άνθρωποι,
άγνωστη εποχή, προσοχή.
Τελούνται έργα αναγέννησης πτωμάτων,
μέρα τη μέρα χάνω το χρώμα μου
σε μια πόλη κρησφύγετο και οίκο φαντασμάτων,
θαμμένο το πτώμα μου,
τροφή για μικροοργανισμούς που ζουν στο υπέδαφος,
μύκητες άκμασαν στο σώμα μου
κι η σάρκα μου αρχίζει να αποσυντίθεται μήνες μετά,
μα καταντάει κουραστικό κι επίπονο, ως εδώ αρκετά
με τα δίποδα ερπετά που ζουν υπό την ανάγκη μετάγγισης αίματος σκυφτά
και φοβισμένα σ’ αποπνικτικά διαμερίσματα έρπονται σώματα μολυσμένα,
δε φαντάζεσαι πόσο πονάνε.
Πρώτα να δόντια κι έπειτα άστα συναισθήματα στο σώμα που θες θα σε πάνε,
δίχως αντίτιμο πρώτ’ απ’ όλα το αίμα που είν’ απ’ όλα πιο πολύτιμο,
συλλέκτης ζωτικής αξίας αντικειμένων, έργα τέχνης άσημων φτωχών κι αδικημένων.
Είμ’ επιμένων μα ποτέ δε βγήκα νικητής,
ποτέ δε μιλήσαν ατόφια κι επί της ουσία,
σκλάβοι μιας φετιχιστικής συνουσίας, ηδονή φέρνει κι ο πόνος,
απόρρητο θέμα τ’ αγγίγματα και η προστυχολογία ψιθύρων,
σε μια λεωφόρο οδηγό χιλιομέτρων απείρων,
απείρων ανθρώπων κομμάτια πεταμένα σε χωματερές,
είν’ οι δειλοί που σ’ ένα χρόνο πεθαίνουν χιλιάδες φορές κι επανέρχονται,
άθικτοι, άτεγκτοι, καθώς το κύμα μας έχει ξεβράσει στην απέναντι ακτή.
Πρώτα να νύχια και τέλος τα μαλλιά,
καθώς κυλάει καυτό μου φέρνει στο μυαλό τον πιο κρυφό μου φόβο από τα παλιά,
τα κτήνος έχτισε μέσ’ στην ψυχή μας φωλιά και θα μείνει,
μα δεν υπάρχει ισορροπία στον κόσμο αν δεν υπάρχουνε αυτοί κι εκείνοι,
πρώτη όψη ξύλινη, κλείνει, είν’ η στιγμή να πεθάνουν οι θεατρίνοι,
κάθε λεπτό ο περίφημος ήλιος σας σβήνει,
κάθε στιγμή μοιάζει παντοτινή μα τείνει κομμάτι απ’ το παρελθόν να γίνει κι ό,τι γίνει.
Μοναδικό σκοπό αποτελεί η ολοκλήρωση του κύκλου,
γδαρμένα κουφάρια κρέμονται ολόγυρα,
μη φοβάσαι απόλαυσε όσα σου προσφέρονται απλόχερα κι άσε
τα ένστικτα, είν’ αυτά που πιστά σ’ οδηγούν.
Θα δεις αδύναμους άντρες σαν παρθένες να αιμορραγούν
και ενήλικα παιδιά σε κλειστού τύπου συγκεντρώσεις ν’ αυνανίζονται,
ν’ απαρτίζονται από ερμαφρόδιτα μισά μισά και σιχαμένα,
τα χείλη με σύρμα ραμμένα, όσα θες κράτησε τα για `σένα,
κουβέντα μην πεις σε κανένα.
Πρώτα τα δάχτυλα κι έπειτα ασ’ το θύμα να σέρνεται αιμόφυρτο ζητώντας οίκτο,
πίχτο αν φωνάξει μα φρόντισε να μείνεις μέσα στον κύκλο αν θες να μη σε πειράξει.
Επιδίδομαι σ’ ακραία έργα τέχνης κάθε βραδιά,
πρώτη και τελευταία, θυμήσου, ξεριζώνεται η καρδιά.
Μη ανασαίνεις, ίσως να γίνεις το καινούριο μου έργο τέχνης.
Μη ανασαίνεις, ίσως να είσαι το επόμενο έργο τέχνης...
εγκεφαλική διαστροφή,
καθένας από μας την νύχτα βγαίνει στην πόλη για ν’ αναζητήσει τροφή.
07 απ’ τον υπόγειο σταθμό,
εκπροσωπώ... Ψυχοδράμα
Αλλοπρόσαλλος, Άγνωστος χειμώνας, Ασύμφορος όρος, Wzi 1, Juda
και τα λοιπά και τα λοιπά...