Μια κόρη Τρικεριώτισσα, μια Τρικεριωτοπούλα
έχει ασημένιον αργαλειό και φιλντισένιο χτένι.
Μασούριζε καλάμιζε και λιανοτραγουδούσε
κι ο άντρας της ερχόντανε σε μαύρο καβαλάρης.
Ώρα καλή σου λυγερή.
Καλώς το παλληκάρι.
Κόρη μ’ αν είσαι ανύπαντρη, γυναίκα να σε πάρω.
Εγώ `χω άντρα στη ξενιτιά τώρα δώδεκα χρόνια.
Ακόμα δυο τον καρτερώ, τρία τον περιμένω
κι από τα τρία κι ύστερα καλόγρια θα πα’ γίνω,
καλόγρια στην ερημιά ν’αγιάσω τη ψυχή μου.
Κυρά μ’ ο άντρας σ’ πέθανε και είναι πεθαμένος
και τον εδάνεισα κερί κρυφά να μου το δώσεις.
Κι αν τον εδάνεισες κερί, διπλό να σου το δώσω.
Εγώ τον δάνεισα φιλί κι ήρθα να μου το δώσεις.
Σαν τον εδάνεισες φιλί σύρε να σου το δώσει.
Κόρη μ’ εγώ είμ’ ο άντρας σου, εγώ `μαι και ο καλός σου.
Κι αν είσαι είσαι εσύ ο άντρας μου και πώς να σε πιστέψω;
Πες μου σημάδια της αυλής μήπως και σε πιστέψω.
Μηλιά `ναι εκεί στην πόρτα σου και κλίμα στην αυλή σου.
Κάνει σταφύλι ραζακί και το κρασί μοσχάτο.
Αυτά ’ ν ’ σημάδια της αυλής, τα ξέρει ο κόσμος όλος.
Πες μου σημάδια του σπιτιού, μήπως και σε πιστέψω.
Χρυσή καντήλα κρέμεται στη κλίνη που κοιμάσαι,
να φέγγει να ξεντένεσαι και να γλυκοκοιμάσαι.
Αυτά ’ ναι σημάδια του σπιτιού, τα ξέρουν οι γειτόνοι.
Πες μου σημάδια του κορμιού, μήπως και σε πιστέψω.
Ελιάν έχεις στο μάγουλο κι ελιά στην αμασχάλη
κι ανάμεσα στο στήθος σου ήλιος με το φεγγάρι.
Τότες ο άντρας μου είσαι εσύ, εσύ και ο καλός μου.