Tρεις νταβατζήδες τσαμπουκάδες και φλώροι,
ένα τσούρμο ξεφτίλας και τρόμου,
μου τη στήνουν τα βράδια σαν γυρνάω στο σπίτι,
αρουραίοι παιδιά του διαβόλου.
Ο ένας ζητάει να τα πάρει επί τόπου,
ο άλλος ζητάει νταηλίκι,
ο τρίτος κουστούμι και γραβάτα του κώλου
και γώ ένας μεθυσμένος, ξενύχτης
Γυρνάω πίσω στην κοιλιά της μάνας μου
σαν πληγωμένο πια αγρίμι μονάχο
και στον ομφάλιό μου λώρο καλύτερα
να κρεμαστώ παρά μ’ αυτούς να υπάρχω.
Τους ξεφεύγω με λύσσα έχω μάθει τα κόλπα
και τους κλείνω στη μούρη την πόρτα,
στον αθώο μου ύπνο ξεπροβάλουνε τώρα
και ζητάνε τα ίδια όπως πρώτα.
Ο ένας ζητάει να τα πάρει επί τόπου,
ο άλλος ζητάει νταηλίκι,
ο τρίτος κουστούμι και γραβάτα του κώλου
και γώ ένας μεθυσμένος, ξενύχτης.
Γυρνάω πίσω στην κοιλιά της μάνας μου
σαν πληγωμένο πια αγρίμι μονάχο
και στον ομφάλιό μου λώρο καλύτερα
να κρεμαστώ παρά μ’ αυτούς να υπάρχω.