Ξέρω καλά για ποιον μιλώ!
Γιατί ξεκίνησε με μιας, με ψεύτικα φτερά.
Του Ίκαρου, του Ίκαρου!
Τα βρήκε είπαν στο Αιγαίο,
λίγο μετά το βάπτισμα του ίδιου του πατέρα.
Και πάει πολύ μακρύτερα και νόημα δε βγάζει.
Στα ξαφνικά του συναντά το πορφυρό χαλάζι.
Γεμίζει το δισάκι του και μας το φέρνει δώρο.
Κάποιος την πόρτα του έκλεισε,
του το άφησε να λιώσει.
Έγινε αίμα στη πόρτα του, σημάδι στη ζωή του.
Και το τραγούδι αρχινά με το σκοπό θλιμμένο.
Χάθηκε πάλι το κλειδί, ο φύλακας δεν ξέρει
και κανα δυο περαστικοί, κοντά στο μεσημέρι,
ακούν της νύχτας τη βουή...
Το σύμπαν τρίζει και ριγεί, τίποτα σαν και πρώτα.
Εικόνες που αλλιωτέψανε, πίστη που πάντα εχάθει.