Μέσ' στης Κοκκινιάς τους δρόμους μια μικρή κεντήστρα,
με ολόσγουρα μαλλάκια και λοξή χωρίστρα.
Απ' τα χείλη της κερνάει φίνο κοκκινέλι
και στα λόγια έχει γλύκα, πιο πολύ απ' το μέλι.
Με ξεμυάλισε και τρέχω πάντοτε τα βράδια,
αχ, για σένανε, κεντήστρα, μέσα στα σκοτάδια.
Ταίρι μου όταν δε γίνεις, έμορφη κεντήστρα,
ένα βράδυ θα σ' αρπάξω, κούκλα ξεμυαλίστρα.