Έρημη πόλη,
η καρδιά μου δυο κομμάτια,
κατασκότεινα σοκάκια
και σπίτια δίχως φως.
Έρημη πόλη,
η ζωή μου και κυλάει
κι ούτ’ ο φίλος δε μιλάει
ούτε κι ο αδερφός.
Έρημη πόλη,
πώς μεγάλωσα στη σκόνη,
πώς μπορώ και βλέπω ακόμη
τον ήλιο μέσα εδώ;
Έρημη πόλη,
ποιον να βρω και πού να πάω,
πώς μπορώ να σ’ αγαπάω
και να σε τραγουδώ;