Το ξέρω πως σαν παίρνω μπρος
τα λόγια μου με βάζουν σε μπελάδες
παντού παπάδες και δίκη θεία
στην ασυλία δεν βλέπω φως.
Αίμα χαράμι, μαύρο κατράμι
και μαύρη πίσσα κατρακύλησε στη γη.
Ω, τι στοργή!- Πού θα μας βγει;
Το ξέρω, αυτό δεν είναι χαραυγή.
Κομμένη φλέβα, καημένη Εύα
το μήλο είχε μέσα L.S.D
κι ανοίξαν οι πληγές του παραδείσου
καλά κρατήσου σαν τρέμει η γη.
Σας αγαπώ και σας γαμώ
σε Χάγη, Λουξεμβούργο, Βερολίνο
κι ύστερα παίρνω όσα σας δίνω
σαπούνι σας πουλάω και σκοινί.
Μέσα στα κύματα παιδιά
και στο λαιμό σου μια θηλιά από χρέη
μα μη μιλάς είσαι καλά
είναι καλύτερα εδώ να είμαστε Ευρωπαίοι.
Κι εδώ τα ίδια, παντού σκουπίδια
τριγύρω μας απλώνεται σκοτάδι
μες στο κοπάδι δε δίνεις μία
αν σε φυλάει λύκος ή βοσκός.
Μη σας προσβάλω, δε θέλω άλλο
ανάπτυξη θα πει γενοκτονία
δεν είναι Ευρώπη, δεν είναι Ασία
στη βάρκα είναι ο δικός σου γιος.