Ένα καράβι που σαλπάρισε
είναι η σκέψη μου και πάει,
καιρός ποτέ δεν τη μπατάρισε,
σ’ όλα τα πέλαγα γυρνάει
Μέσα στ’ αμπάρι τα μεράκια μου
σαν κόρη οφθαλμού φυλάω,
μ’ όλα τα όνειρα ναυτάκια μου
γερό τιμόνι να κρατάω
Όσοι στο σήμερα βολεύονται,
έχουνε τ’ αύριο χαμένο,
μα όσοι για τ’ αύριο παιδεύονται,
θέλουν τον κόσμο αδελφωμένο
Σκύψε ουρανέ μου κι αφουγκράσου με,
είμ’ ένας άγγελος του νόστου,
άνοιξε δρόμο να περάσουμε,
δώσε του κόσμου γέλιο, δώσ’ του
δώσε του κόσμου γέλιο,
δώσε του κόσμου γέλιο,
δώσε του κόσμου γέλιο, δώσ’ του
Φυσάει αγέρας περιπλάνησης
μες στης ψυχής τα καλντερίμια
και στους ρυθμούς της κάθε ανάμνησης
γίνεται το παρόν συντρίμμια
Ένα καράβι που σαλπάρησε
είναι η σκέψη μου και πάει,
καιρός ποτέ δεν τη μπατάρισε,
σ’ όλα τα πέλαγα γυρνάει
Όσοι στο σήμερα βολεύονται,
έχουνε τ’ αύριο χαμένο,
μα όσοι για τ’ αύριο παιδεύονται,
θέλουν τον κόσμο αδελφωμένο
Σκύψε ουρανέ μου κι αφουγκράσου με,
είμ’ ένας άγγελος του νόστου,
άνοιξε δρόμο να περάσουμε,
δώσε του κόσμου γέλιο, δώσ’ του
δώσε του κόσμου γέλιο,
δώσε του κόσμου γέλιο,
δώσε του κόσμου γέλιο, δώσ’ του