Αγανακτώ με την καρδιά μου τη χρυσή
που τόσο άδικα η ζωή μου χαραμίστηκε,
για μια γυναίκα που δεν ένιωσε στιγμή
τώρα σ’ αυτή τη μοναξιά ποιος με λυπήθηκε.
Αγανακτώ, αγανακτώ μα τι να πω
χωρίς αγάπη η ζωή θα ‘ναι ένα ψέμα
κι αν με κερνάς της καταφρόνιας το πιοτό
για να μεθύσω είναι αρκετό ένα της βλέμμα.
Αγανακτώ με το δικό μου εαυτό
γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να τη μισήσει
όλα της τα ‘δωσα και ούτε ευχαριστώ
και πάντα πρόθυμη η καρδιά να συγχωρήσει.
Αγανακτώ, αγανακτώ μα τι να πω
χωρίς αγάπη η ζωή θα ‘ναι ένα ψέμα
κι αν με κερνάς της καταφρόνιας το πιοτό
για να μεθύσω είναι αρκετό ένα της βλέμμα.