Μ’ ένα τραγούδι σου `λεγα:
"Θα σ’ αγαπώ για πάντα".
Κι ερχόταν ο αντίλαλος
σαν μια παλιά μπαλάντα:
"για πάντα, για πάντα".
Κι έγιν’ η αγάπη ερημιά,
μια φυσαρμόνικα παλιά
που την πετάξαν τα παιδιά
χωρίς καρδιά.
Κι απ’ της αγάπης τον καιρό
τραγούδι έμεινε πικρό
μα να ξεχάσω δεν μπορώ,
σε καρτερώ
για πάντα, για πάντα.
Σε ρώταγα αν μ’ αρνηθείς
και μου `λεγες "ποτέ μου".
Κι ακούω τον αντίλαλο
ακόμα τώρα, Θεέ μου:
"ποτέ μου, ποτέ μου".