Θα σε καρτερώ ξανά στο μύλο τον παλιό
δίπλα από το ξύλινο πορτάκι το στενό
θα `ναι αυτόπτες μάρτυρες στα χάδια, στα φιλιά
η φραγκοσυκιά, τα σκίνα κι η ξερολιθιά.
Κει που ο αγέρας σαν φυσούσε ξύπναγ’ η ζωή
κι η πνοή του τότε σήμαινε ζεστό ψωμί
κει που τα ερείπια κρύβουνε γλυκά το χθες
θα προσμένω τις ερωτικές σου τις ματιές.
Αύριο θα φύγεις και θ’ αφήσεις το νησί
άσχημα μεθά του χωρισμού μας το κρασί
κι εγώ κάτω από το μύλο για στερνή φορά
θα σε κλείσω μέσα στη ζεστή μου αγκαλιά.
Η μεγάλη πόλη σαν σειρήνα τραγουδά
και σε θέλει εφιάλτες για να σε κερνά
από μέσα σου θα σβήσει θυμαριού οσμή
και θα σού αλέσει σαν το μύλο τη ζωή.