Έκλεισε τα μάτια της η Άνοιξη
κι άνοιξε τα χέρια ο ουρανός,
άδικο παιχνίδι η ζωή, ό,τι αγαπήσεις πιο πολύ
το σημαδεύει και στο παίρνει,
άδικο παιχνίδι η ζωή, ό,τι φοβάσαι πιο πολύ
μπροστά στα μάτια σου το φέρνει.
Α ρε σποράκο
θα ζήσω, θα κρατιέμαι, θα υπάρχω
μα πάντα μέσα στη ψυχή μου θα `χω
το γέλιο σου, το βάδισμα, το παιδικό σου χάρισμα.
Α ρε σποράκο
στο τέρμα το κοντέρ κι ακόμα πάει
μα πίσω μένει κάποια που πονάει.
Το ξέρω πως δεν το `θελες
μα η μοίρα τους αθώους κυνηγάει.
Λόγια τρυφερά τι να μου κάνουνε,
ποια παρηγοριά, ποια λιγική.
Άγγελος που άφησε τη γη μ’ ένα τεράστιο γιατί
και το μυαλό δε το χωράει.
Ένα από κείνα τα παιδιά που δε χρειάζονται πολλά,
που έχουν μάτια καθαρά.
Α ρε σποράκο...
Α ρε Γιαννάκο
σ’ αυτό το δρόμο άλλος οδηγεί
καλό ταξίδι όπου κι αν σε πάει.
Το ξέρω πως δεν το’ θελες
μα ο χρόνος τους αθώους κυνηγάει.
Ένα από κείνα τα παιδιά που δε χρειάζονται πολλά,
που έχουν μάτια καθαρα...