Άλλο τίποτα δε μένει
απ’ το ποιοι είναι συνδεδεμένοι,
όλα σ’ αυτούς τα οφείλω
αφού με κάνανε φίλο.
Ας πάω στον δικό της τοίχο
γιατί πού αλλού θα την πετύχω,
μιας και δεν θα ‘χω μαζί της σχέση
ας δω τι έχει δημοσιεύσει.
Κάτι με παρακινεί
να δω ποιοι φίλοι είναι κοινοί,
καμιά φορά νιώθω καθίκι
και κάνω σ’ άγνωστους προσθήκη.
Έκλεισα τα όνειρα σ’ ένα σεντούκι
κι άνοιξα ένα φατσαμπούκι,
έγραψα ψέματα και στο προφίλ
πως είμαι τάχα σινεφίλ.
Για της ψυχής τη γιατρειά
δεν υπάρχει εφαρμογή,
όσοι κι αν είναι αριστερά
είμαστε μόνοι στη γη.
Χίλιοι εξακόσιοι τριανταένας
δε με γνωρίζει όμως κανένας,
θα ‘πρεπε να ‘χα επιλογή
να φτιάξω λίστα «εχθροί».
Στο νου μου όλα είναι έτοιμα
να μην δεχτώ κανένα αίτημα,
να κάνω σ’ όλους διαγραφή
μιας και δεν έχω επαφή.
Κι εκεί που νιώθω μία πλήξη
βλέπω πως κάποιος μ’ έχει σκουντήξει,
πω πω τι τέλεια ευτυχία,
να ζήσει η τεχνολογία.
Βρήκα τους συμμαθητές μου
και τις πρώην γκόμενές μου,
εκατομμύρια σύνδεσμοι,
μα δεν θα γίνουν ποτέ δεσμοί.
Στα δημόσια τα εδώλια
απολογίες με χίλια σχόλια,
θεέ μου πού έχουμε ξεπέσει,
στο «μ’ αρέσει» ή «δε μ’αρέσει».
Περνάνε άχαρα οι εβδομάδες
κι όλο μου στέλνουνε ομάδες
να γίνω πια δικό τους μέλος,
μα πότε θα ‘ρθει το τέλος:…
Νιώθω στα μάτια πως με κοιτάει
όταν «τι σκέφτεστε;» με ρωτάει
και το ποντίκι μου αρθρώνει
κραυγές στην κρύα οθόνη.
Δεν θέλω άλλες πληροφορίες,
δεν θα προσθέσω φωτογραφίες,
νιώθω πως όλα πια τα είδα,
γυρνάω στην αρχική σελίδα.