Πήρα στυλό και ένα άσπρο χαρτί
για να δώσω με στίχο την δική σου μορφή,
να κρατήσω τον χρόνο ζωντανό στα χαρτιά
την στιγμή που σε είδα για πρώτη φορά.
Μια βιτρίνα κοιτούσα μια βιτρίνα μικρή,
μέσα είχε τον ήλιο και έξω κρύο βροχή.
Μια βιτρίνα κοιτούσα μια βιτρίνα μικρή,
μέσα είχε εσένα και έξω κρύο πολύ.
Απ’ το τζάμι φαινόσουν σαν να είχες χαθεί
την βιτρίνα κοιτούσες κι εγώ ήμουν εκεί,
κι έτσι ήρθα να σου δώσω όσα νιώθω να σου πώ,
μα τότε γέλασες και μου `πες δε θα πάρω ευχαριστώ.
Τώρα ο χρόνος κυλάει και εσύ έχεις χαθεί
το χαρτί με ρωτάει αν θα γράψεις και εσύ.
Το φινάλε του έργου στην δική μας σκηνή,
πρίν το πάρει ο αέρας και το σβήσει η βροχή.