Θα’θελα να είμαι στο μυαλό σου
και το χαμόγελό σου να φέρνω
μεσ’τα δυο σου χείλη
όταν ξυπνάει το δειλινό σου
να είμαι ο άγγελός σου
μεσ’της ψυχής σου το άσπρο χρώμα
μα δεν ξέρω τι είμαι εγώ
για σένα κι απορώ
αν θ’αντικρίσω αυτά τα μάτια
που μ’έμαθαν ν’αντέχω
να ξέρω πόσο απέχω από μια αγάπη
τόσο αληθινή
Θα’θελα σφιχτά να μ’αγκαλιάζεις
σε μένα να διαβάζεις
όσα έχεις στη καρδιά γραμμένα
κι όταν βρεθώ στο όνειρό σου
στο όμορφο πρωινό σου
να’χω δυο χείλη μαγεμένα
μα δεν ξέρω τι είμαι εγώ
για σένα κι απορώ
αν θ’αντικρίσω αυτά τα μάτια
που μ’έμαθαν ν’αντέχω
να ξέρω πόσο απέχω από μια αγάπη
τόσο αληθινή
Θα’θελα να ζω μεσ’το μυαλό σου
και το χαμόγελό σου να φέγγει
μέσ’τα δυο σου μάτια
που μ’έμαθαν ν’αντέχω
να ξέρω πόσο απέχω από μια αγάπη
τόσο αληθινή