an itibariyle sıkkınlığım başka boyutta
evimde yalnızken halsizlik yanıbaşımda
ev daraltıyor yüreğimi bu ruh halimle
günlerimide planlayamıyorum sıkıntıdan
soğuk odamında her bi karesi bunalım
hücrelerim bölünürkende sanki baygınım
anı düşünmezken yok ki gelecek kaygım
sonrasında belkide büyük olacak kaybım
dertler peşimi bırakmazken kötümserim
ölüme davetiye çıkarıyor sanki hücrelerim
başıma gelmedik kalmadı şimdi neyleyim
zor durumdayım ve ellerim kollarım bağlı
evde uzun günler geçiriyorum bu yüzden
dışarıya çıktığımda da anlamaz beni kimse
bana derler ki senin sorunlarından banane
ölüm yaklaşır iyice bu haldeki çaresize
fırtınalar her an içimde dışımda
durum içaçıcı değil hiç bu romanda
bi umut ışığı yok gibi yarınlara
çaresizlikte sarmış dört bir yanımı
bilhassa geceler boğucu hiç olmadığı kadar
her gün azap ve her mevsimde var hazan
içimdeki ses suskun bana diyemiyor dayan
gökyüzü gözlerime artık daha da uzak
bu zor günlerde içime kimseyi kazıyamadım
birisi olsaydı keşke içime kazıyabileceğim
o zaman atlatabilirdim belki ben bunları
tutunabilirdim hayata dört elle sımsıkı
yalnızlığım iyice kötüye götürüyo beni
engel olamıyorum tek başıma olan bitene
yanımda birisinin olmaması çok kötü be
eğer olsaydı daima yer edecekti kalbimde
sırf bundan dolayı uyumak istemiyorum
yüreğimde hep bir eksiklik hissediyorum
sevgiyi bulamamanında kalpte üzüntüsü var
artık odam bana hiç gelmediği kadar dar
fırtınalar her an içimde dışımda
durum içaçıcı değil hiç bu romanda
bi umut ışığı yok gibi yarınlara
çaresizlikte sarmış dört bir yanımı