bana bakma yine gelmez kimse
benim ne işim vardı ki bu yerde
bilinçsizce gelmişim ıssız şehre
mazur görün alışamam yalnızlığa
anlayın beni ben çok bahtsızım
şuan şanssızlığın ta kendisiyim
buna hep inandım ve söylüyorum
şanssızlık adeta yakama yapıştı
yakama yapıştı ve hiç bırakmıyo
bu ıssız şehirse beni hep boğuyo
sonum karakol olur gözüken bu
kelepçeyi taktılar mı gece zorlu
sabahlar düşünmekten geçmezdi
geceler zorlu ve de gerilimliydi
şanssızım desem de fark eder mi ?
bi getirisi de olmazdı neticede
gülmek istedimse de olmadı hiç
ihtimali bile belki sevindirirdi
o dahi olmadı dertler arasında
ne yapacağımı da hiç bilmiyordum
en başta bu kadarını beklemedim
sadece mazur görün beni dedim
her şeyin kötü olcağını bilemedim
ileriye bakamamanın cezasını çektim
şimdi gitti herkes kalmadı kimse
bu olay gerçekleşti istemesem de
yalnızlıkla kalmıştım bir başıma
bu şehirde ıssız bir yalnızlıkla
bundan sonrası çok zor benim için
günler geçmezse daha da sıkılır içim
artık benim belki de devamım yoktu
kötü gidişte devam edip durdu
bazen o soruyu sorsaydım kendime
şanssızlık neden hep peşimde diye
ama bu mevzuları unutabilmek için
sormaya cesaret edemedim kendime
o soru kaldı düşüncelerde cevapsız
gerçi sorsaydım da cevaplar mıydım
bilmiyorum sahiden zor cevaplamak
tek yaptığım ise unutmaya çalışmak
en başta bu kadarını beklemedim
sadece mazur görün beni dedim
her şeyin kötü olcağını bilemedim
ileriye bakamamanın cezasını çektim