Verse 1:
Anlatacak çok şeyim var dinleyenim yok benim.
E boşver, zaten hiç bir şeyim yok benim.
Tasımı, tarağımı toplayıp bir gidebilsem buralardan
Gölgelerim bile o kaldırımlara çok gelir.
Anlaşmayı denedim tanrım,
Denedim insanlarla barışmayı
Bir çok kez karışmayın dediğim ne varsa karıştılar.
Nihayetin de kendimi kuyularda buldum, onlar Yusuf'la savaştılar.
Bir gün doğup, yirmi altı yıl boyunca öldüm.
Yine de döndüm, tutundum hayatın yakasından.
Şimdi gözümde mapushanenin soluk renkleri,
İntihar ediyor tebessümlerim.
Dudaklarına şiirlerin gecekonduları kuruluydu
Ben varoş seven bir şairdim eskilerde.
Hatırlıyorum da olmayacak ne varsa istemiştim hayattan,
Şimdi her şey bayat lan.
Nakarat x2:
Ne istersen olmayacak bugün
Hayat tepende zıplayacak bugün.
Verse 2:
Ne yana dönsem aynı dert, ne kadar büyüsem ayrı dert.
Nereye gitsem aynı oyun, farklı sokaklar ve aynı sonu.
Bugün de Faroz'dayım, kaptanın kahvesinde.
Gökyüzü birleşiyor bir kahvenin telvesinde.
Sanırım ilk bardaktı üç kolon gitmedi
Şansım mutlu oldum, hala talihsizdim bu fezada.
Öyle ki Neşet ertaş dinlemek gibi tarifsizdi
Karanlığın bu noktası, hayatın somurtması.
'Neyse!” deyip geçmediğim sokaklara selam verdim
En iyisinden dert çıkarttım kaburgalarımdan.
Yollar hiç bitmiyordu, müzikte öyle
Zaten adım attığım da meçhul bu tanrının rüyasında.
Düşme sakın yerler soğuk,
betonlar kıskanıyor insanların acizliğini.
Kaldırımlar gülüyor tabanlarıma gri ve sarı.
Gözüme değiyor eskiler,
Mutlaka dönüp ziyaret edeceğim gömüldüğüm o mezarı.
Nakarat x2:
Ne istersen olmayacak bugün
Hayat tepende zıplayacak bugün.