Van veraf was het zo mooi.
En ik hoop dat het me ooit zal zijn vergeven.
Ik bracht mn dagen door, dromend dat je bij me was.
Van veraf was het zo mooi.
Hoe kon ik denken dat het anders zou zijn?
Hoe kon ik denken dat het groter dan de wereld was?
Hoe kon ik denken dat we samen zouden zijn?
Van veraf was het zo mooi.
En ik zal je nooit vergeten.
Ik breng mn dagen door, wetend dat het pijn blijft doen.
Van veraf was het zo mooi.
En er is niemand die het meevoelen kan.
En er is niemand die iets troostends hoeft te zeggen.
En er is niemand die voor mij schoon schip moet maken,
Dat doe ik zelf wel.
Van veraf was het zo mooi.
En ik hoop dat het me ooit zal zijn vergeven.
Hoe kon ik denken dat het anders zou zijn?
Hoe kon ik denken dat het groter dan de wereld was?
Hoe kon ik weten hoe het is om zo veel spijt te hebben?
Of is het maar verstreken tijd?