Του Μάρτη απομεσήμερο
Αχ, και δεν έχω σίγουρο
τώρα που πάω στ’ άλογα
και γω να κονομήσω
Μετά το μεροκάματο
ποιός λογαριάζει κάματο
Άλα ! Φωνάζω στ’ άλογα
και πάω να ξεψυχήσω
Τάκατακατακατα τρέχουν τ’ αλογάκια
Άντε Σατανά μου μια φορά
Τάκατακατακατα πάλι είμαι χαμένος
Δίχως κέφι και χωρίς παρά
Κι έτσι από τον Ιππόδρομο
Γύρισα ποδαρόδρομο.
Τ’ Απρίλη απομεσήμερο
μα τώρα τόχω σίγουρο...
Κόσμο νάχα για συφορά
με σέρνουν εδώ κάτω,
με σπρώχνουνε με βρίζουνε,
τραμπούκοι με ζορίζουνε,
να δω τα μαύρα ρόδινα,
να πω το άσπρο μαύρο
Τάκατακατακατα πούναι αλογάκια
Άλλοι οικονομάνε στα κρυφά
Τάκατακατακατα κι είμαστε οι χαμένοι
Δίχως κέφι και χωρίς καρδιά
Κλεισμένος στον Ιππόδρομο
Δε φεύγω ποδαρόδρομο