Δεν έχει τι να καταλάβεις
κι έχω ξεχάσει να μιλάω πολύ
για να σου εξηγγήσω
κι όταν μιλάς, αντί να στήσω το αυτί
και όταν κλαις, αντί να δώσω συμβουλή,
θέλω να σε φιλήσω.
Κι έχω ξεχάσει, απ’ την πόρτα του σπιτιού σου, να περνάω
κι αν, στο δρόμο, καμιά φορά σε δω,
ν’ αλλάξω πεζοδρόμιο, θα ήτανε χοντρό,
θα `ταν σαν να σε παρακαλάω.
Δεν έχω πια τι άλλο να σου πω,
απογειώνεσαι πιο γρήγορα από `μένα,
μ’ ένα λευκό, μοντέρνο αερόπλοιο,
χαράζεις μια πορεία στον αέρα.
Κι εγώ που ήθελα, στα φτερά μου, να σε πάρω,
το σύμπλεγμα του Ίκαρου, μού είναι πια περιττό,
μού απομένει, στην παραλία να βολτάρω
και να σε βλέπω ψηλά, στον ουρανό.
Μάς κιτρινίζει σαν τα φύλλα ο καιρός
μα να μας σκέφτεσαι όταν ευκαιρείς,
όταν μου φύγει ο εγωισμός,
μου υποσχέθηκες πως θα `ρθεις να με βρεις.
Πάρε τις αρετές σου αρμαθιά,
γίνε μια κούκλα από γυαλί και πορσελάνη,
την επανάστασή σου άσε μια φορά
με τα ρούχα σου απάνω στο ντιβάνι
και μην φοβάσαι, δεν την χάνεις ξαφνικά...