Τόσες αποστάσεις τόσα χρόνια τώρα
με αστερισμούς και τροχοφόρα
δορυφορικά γράφεις κουβεντιάζεις
θες να πας μακριά κι όλα τα αλλάζεις
Το ιδανικό σου μένος σχηματίζεις
ίσια δεν μπορείς κι αλληθωρίζεις
λάθος τέχνη κι όνειρο θες να πιστεύεις
κλέβεις κι όμως πλάι στην άνοιξη ανθίζεις
Πού γυρνάς σε τόσες πόλεις και πλατείες
στα λιμάνια στα νησιά στις συναυλίες
πλάι στις ράγες πλάι στα παλιά τα τραίνα
ψιθυρίζεις λόγια πού’ ναι πικραμένα
Το κοινό κοιτάς και δεν τ’ αναγνωρίζεις
τούτη την ορχήστρα που όλο την κουρδίζεις
και προσμένεις κάτι που δεν ξέρεις να ‘ρθει
κάτι σιωπηλό σαν της ψυχής τα βάθη
Σαν τα λόγια να `ναι μια φάλτσα χορωδία
με φωνή που τρέμει πλάι στη μελωδία
τούτο το τραγούδι σε’ χει υπνωτίσει
και δεν λέει να’ βρει δρόμο να σ’ αφήσει
Νιώθεις όμως κάπου μες το στήθος ίσως
να στριφογυρνά ένα φως, κάτι σαν ήχος
ήχος καθαρός σαν του ουρανού το τείχος
στίχος απαλός σαν της καρδιάς ο χτύπος