Τους φίλους μου τσακώσαν
που πιάσαν και τύπωσαν
και γέμισαν την πιάτσα
δολάριο πλαστό.
Αλλού είναι το θέμα,
η αλήθεια και το ψέμα
μπλοκάρουνε το νου μου
και γι’ αυτό:
Γουστάρω να φεύγω
χωρίς διαβατήρια και χάρτες,
τρελά να χορεύω
στα κύματα και στους καταρράκτες,
μα όταν δουλεύω έχω σφάχτες,
σαν κάτι γνωστούς παραχαράκτες
γουστάρω μια βόλτα γι’ αλλαγή,
δεν κάνω εγώ για την παραγωγή.
Στον ξύπνιο, στο όνειρό μου
με τρώει το μωρό μου
πως έχουμε μεγάλη ανάγκη από ρευστό.
Δεν ξέρω τι να κάνω,
κοντεύω να πεθάνω,
θα μ’ άρεσε να ζω στο Μεξικό.
Γουστάρω ν’ αράζω
στον ήλιο, στην άμμο και στους φράχτες,
γλυκά να ρεμβάζω
τα σύννεφα και τους τρυποφράχτες,
μα όταν δουλεύω έχω σφάχτες,
σαν κάτι γνωστούς παραχαράκτες
γουστάρω μια βόλτα γι’ αλλαγή,
δεν κάνω εγώ για την παραγωγή.
Για πλάνα και για δείχτες,
σα να’ ναι χαρτορίχτρες,
ζαλίζουν τον κοσμάκη
στο γυαλί, κάτι χοντροί,
μα εγώ δε δίνω δυάρα
και παίζω άλο κιθάρα,
κανένας δε με ψήνει δηλαδή.
Γουστάρω να φεύγω
χωρίς διαβατήρια και χάρτες,
τρελά να χορεύω
στα κύματα και στους καταρράκτες,
μα όταν δουλεύω έχω σφάχτες,
σαν κάτι γνωστούς παραχαράκτες
γουστάρω μια βόλτα γι’ αλλαγή,
δεν κάνω εγώ για την παραγωγή.