Πρωί πρωί με τη δροσούλα
Τον καφέ μου πίνω κι ένα τσιγάρο
Και προσπαθώ να θυμηθώ τα όνειρά μου
Πριν να ξελαμπικάρω
Ονειρευόμουνα πως είμαστε φευγάτοι
Στα βουνά και στα δάση
Χωρίς μυστήρια, ξυπνητήρια
Κι όλη ετούτη την ανώφελη δράση
Εκεί δεν είχε αυτοκίνητα
Κι ανθρώπους να κοιτούν σαν δραπέτες
Και δε μας ένοιαζε καθόλου για λεφτά
Γιατί δεν είχαμε τσέπες
Ό,τι γουστάραμε απλώναμε
Και παίρναμε αγκαλιά με τη φύση
Εκεί τουλάχιστον που τίποτα
Δεν πρόλαβε να τη μαγαρίσει
Από την πόλη που χτυπιέσαι
Σαν πουλί στο κλουβί θα σε πάρω
Και για τη χώρα των Μακίρι Τάρι
Σ’ ένα τζάμπο θα σε μπαρκάρω
Απ’ τη μιζέρια και την υπερκατανάλωση
Πριν ν’ αφομοιωθούμε
Να ξεγελάσουμε σαν Λάζαροι το θάνατο
Και ν’ αναστηθούμε