Παίρνω το χρυσοσκέπαρο και τ’ αργυρόν πριόνι,
και τ’ αργυρόν πριόνι
ν’ ανέβω σε ψηλό βουνό και σ’ έμορφο βαλκάνι1,
και σ’ έμορφο βαλκάνι
να κόψω δάφνες και μηλιές και μια νεραντζουπούλα,
να φτιάξω τη λυρίτσα μου και τ’ αργυρόν δοξάρι,
για να λαλώ πουλύ καλά, χουρεύουν τα κουρίτσια,
χουρεύ’ κι μέν’ καλούδα μου, που θέλ’ να μι χουρίσει.
Στο τι κόρη μ’ δε μ’ άρισις κι θέλ’ς να μι χουρίσεις;
Γώ είμ’ ι πρώτους μάστορας κι ι πρώτους ου ντουλγκέρης2
φτιάνω τα σπίτια τα ψηλά, της πόλης τ’ αργαστήρια,
φτιάνω και την Αγια Σοφιά και την Αγια Μαρίνα.