Απ’ το ξεπόρτισμα στο ξαφνικό που αντρώθηκα,
από το φόβο χωρίς λόγο σ’ όλα αυτά που φορτώθηκα.
Δεν ξέρω αν σώθηκα μα ότι δεν έχω δε χάνω
και ότι μου μένει είναι ένας λόγος παραπάνω.
Από τα σίγουρα μου και ήσυχα μου κύτταρα
φτύνω καμάρι για μακάρι στα καλυτέρα.
Και απ’ τα ομορφότερα φτιάχνω μονάχος μου ανακάτεμα,
με τα χειρότερα, βασκανία και ανάθεμα.
Ξεπάστρεμα γρήγορο από θεριό ανήμερο,
αυτό που όλοι λένε εφήμερο μες το καταμεσήμερο.
Και που το κάτι γίνεται το γνωστό μου,
το καλό και το κακό ανταμώνουνε στο ευχαριστώ μου.
Χειροπιαστό μου όνειρο και άφαντη λογική μου,
ματιά που τρέχεις πιο πολύ απ’ τη βιαστική μου.
Την γλώσσα μου έχεις μπλέξει με τόσα και τόσα,
το έχεις συνήθειο να κάνεις την καμπόσα.
Όλα με όλα αυτά που μπροστά μου πέρασα
και τα δικά μου που με ξεπέρασα,
Τα αμοίραστα, τ’ αχρείαστα και τα πιο πάνω,
είναι μονάχα ένας λόγος παραπάνω.
Δε θέλω του χρόνου το ακοίμητο απόγευμα,
θέλω αυγή και σκοτεινιά μαζί μ’ οινόπνευμα.
Ότι λέω να είναι το ίδιο με ότι κάνω,
δεν έχω ανάγκη ούτε ένα λόγο παραπάνω.
Απ’ το ξεπόρτισμα στο ξαφνικό που αντρώθηκα,
από το φόβο χωρίς λόγο σ’ όλα αυτά που φορτώθηκα.
Δεν ξέρω αν σώθηκα μα ότι δεν έχω δε χάνω,
και ότι μου μένει είναι ένας λόγος παραπάνω.
Από το χάραμα το πρώτο μου τ’ ολόχρωμο,
στο ρόλο μου τον βαρυφόρετο και απότομο.
Με ρίχνω στα βαθιά χωρίς κολύμπι να ξερώ,
σώνομε και γελιέμαι, λέω θα τα καταφέρω
να βγω και ότι έχω κρύψει απ’ το βυθό να δω,
ένα στολίδι καλοφτιαγμένο και ακριβό.
να αντανακλά τη ζωή, να το θαμπώνει η πνοή,
να χαίρομαι την καθετί μικρή στιγμή.
Να μου τάξει πρωτογέννητους κόσμους όπως παλιά
και να με πάρει κρυφά σε μια γωνιά αγκαλιά.
Στο καθρέφτη να ομορφύνει το είδωλο μου,
να το κοιτάξω στα μάτια, να μπερδέψω το μυαλό μου.
Το ήδη θολό μου που τον περισσότερο καιρό
με κάνει αλλού να χαζεύω και αλλού να περπατώ.
Μα εγώ θέλω να πετώ ψηλά απ’ την πόλη,
κάθε ταράτσα να την βλέπω ανθισμένο περιβόλι.
Αντί του χρόνου το ακοίμητο απόγευμα,
να πίνω αυγή και σκοτεινιά μαζί μ’ οινόπνευμα.
Ότι θα λέω θα είναι το ίδιο με ότι θα κάνω,
δε θα’ χω ανάγκη ούτε ένα λόγο παραπάνω.
Δε θέλω του χρόνου το ακοίμητο απόγευμα,
θέλω αυγή και σκοτεινιά μαζί μ’ οινόπνευμα.
Ό,τι λέω να `ναι το ίδιο με ό,τι κάνω,
δεν έχω ανάγκη ούτε ένα λόγο παραπάνω.
Απ’ το ξεπόρτισμα στο ξαφνικό που αντρώθηκα,
από το φόβο χωρίς λόγο σ’ όλα αυτά που φορτώθηκα.
Δεν ξέρω αν σώθηκα μα ότι δεν έχω δε χάνω,
και ότι μου μένει είναι ένας λόγος παραπάνω.