Ο χρόνος ροκανίζει τη ματιά
όπως η αρμύρα το παλιό σκαρί στη Σαλαμίνα
τρυπά σαν το καρφί αυτή η σκουριά
λυγά το φως σε μια βαριά κουρτίνα.
Εδώ ποτέ να μην ξαναρθείς, εδώ ποτέ να μην ξαναρθείς,
είναι όλα εδώ όπως παλιά, καμένα πεύκα και νερά
και η τρελή Κατίνα
έγινε η θάλασσα στεριά, είναι το Πέραμα γροθιά
και είναι πληγή η Αθήνα
είναι όλα εδώ όπως παλιά, κρυμμένη ακόμα η ομορφιά
εδώ, μακριά, μακριά στη Σαλαμίνα.
Ξυπνάει το λιμάνι πορφυρό
κι ώσπου να ’ρθει το δειλινό, επάνω μου θα σκύψει
και μοιάζει με μαχαίρι κοφτερό
που μέσα στην καρδιά, βαθιά, το έχω κρύψει.
Εδώ ποτέ να μην ξαναρθείς, εδώ ποτέ να μην ξαναρθείς,
είναι όλα εδώ όπως παλιά, καμένα πεύκα και νερά
μες στην ψυχή σαν σφήνα
έγινε η θάλασσα στεριά, είναι το Πέραμα γροθιά
και είναι πληγή η Αθήνα
είναι όλα εδώ όπως παλιά, κρυμμένη ακόμα η ομορφιά
εδώ, μακριά, μακριά στη Σαλαμίνα.