Η Καρχηδόνα πέφτει
μετάβαση αργή
η μέρα περιμένει
στη νύχτα να θαφτεί
Στο άπειρο στο κάτι
Αθήνα των γιατί
αγάπη μου, αγάπη,
ρυτίδα μου ανοιχτή
Παιδιά της χαραμάδας
ξεφτίλας συγγενείς
εγώ θα κλαίω πάντα
θα λέγομαι κανείς
Θεός μου είναι ο πόνος
κι ο χρόνος μου ασταθής
γυρνώ στα σύνορα μου
νεκρός και ασφαλής
Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη, κι είπε εδώ
χίλιοι Βαραβάδες με κερνάνε φονικό
τσιμεντένια δόκανα τα μάτια σου Φιλιώ
αν δακρύσεις θάρθω μεσ’ τη λάσπη να κρυφτώ
Το χάος είν’ οδύνη
κι η οδύνη ένα παιδί
βουτάει στο καμίνι
αντέχει κι απορεί
Μισώ μου λέει το μέλλον
θηλάζω το παρόν
ντύνομαι χαμαιλέων
γιορτάζω«ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ»
Νυφικό παζάρι, αμαζόνες του κεφιού
θάνατος και αλάτι στη φωλιά του συναφιού
νικηφόρο φόβο θ’ αγκαλιάσω και θα `ρθω
μέσα στη ρωγμή του πρωινού σας να σωθώ
Κόκκινα θα βάψω τα στιχάκια π’ αγαπώ
νάρθεις σαν λιακάδα και στο σώμα σου να μπω
ερημιά μου τρέλλα μου παράθυρο ανοιχτό
αμανέ θ’ αρμέξω και νανούρισμα θα πω