Της νύχτας το παράπονο
τ’ αντίο σου το άπονο
απόψε μου ματώνει την καρδιά
εσύ αλλού μοιράζεσαι
για μένα πια δε νοιάζεσαι
ανάβεις την καινούργια σου φωτιά.
Κι εγώ εδώ, μπροστά στης μοναξιάς τον πανικό
να ψάχνω λίγη δύναμη να βρω
στην άκρη του γκρεμού να κρατηθώ,
κι εγώ εδώ, χαράματα ν’ αγγίζω το κενό
να σβήνω και να λέω ότι ζω
κι ακόμα πιο πολύ να σ’ αγαπώ.
Ξημέρωσε και χάνομαι
το σώμα μου αισθάνομαι
ν’ αδειάζει από μυαλό κι από καρδιά,
εσύ στην απουσία σου
και στην υποκρισία σου
κρατάς καινούργια αγάπη αγκαλιά.
Κι εγώ εδώ, μπροστά στης μοναξιάς τον πανικό
να ψάχνω λίγη δύναμη να βρω
στην άκρη του γκρεμού να κρατηθώ,
κι εγώ εδώ, χαράματα ν’ αγγίζω το κενό
να σβήνω και να λέω ότι ζω
κι ακόμα πιο πολύ να σ’ αγαπώ.