Μια χούφτα απόγευμα μου έδωσες και φεύγεις,
και το γιατί είναι φεγγάρι που αποφεύγεις,
έχεις την άλλη σου ζωή που εξουσιάζει
κάθε σου πέταγμα την ώρα που βραδιάζει.
Στη διπλή γραμμή του κόσμου σ’ αγκαλιάζω,
στη διπλή ζωή σου να `χω ουρανό,
μια στιγμή να ζω κι ύστερα να βραδιάζω,
μ’ ένα αύριο που κόβει κι απ’ τις δυο.
Μια αγκαλιά πρωί ξανά θα μου κρατήσεις,
μα το φιλί θα `ναι πληγή που δε θα κλείσεις,
θα `χεις την άλλη σου ζωή που σου ορίζει,
που να τελειώνει η ψυχή και που ν’ αρχίζει.
Στη διπλή γραμμή του κόσμου σ’ αγκαλιάζω,
στη διπλή ζωή σου να `χω ουρανό,
μια στιγμή να ζω κι ύστερα να βραδιάζω,
μ’ ένα αύριο που κόβει κι απ’ τις δυο.