Πού πήγε ο έρωτας που ένιωθες για μένα
πού πήγε η αγάπη και ο ρομαντισμός.
Μόλις βαρέθηκες μου έδειξες ποιος είναι
ο χαρακτήρας ο πραγματικός.
Και εγώ όλο πονάω
και καρδιοχτυπάω
και παραμιλάω
για σένα.
Αδιανόητο να με βαρεθείς,
αδιανόητο να εξαφανιστείς,
αδιανόητο να υποκρίνεσαι
κι αλλού να δίνεσαι.
Δεν είναι σωστό,
αδιανόητο.
Μου κάνεις κακό
κι είναι ασυγχώρητο.
Ήτανε ψεύτικο το πάθος σου για μένα
και το δικό μας το ειδύλλιο.
Μα με ξεγέλασαν τ’ αθώα σου τα μάτια
και το δάκρυ σου το κροκοδείλιο.
Κι εγώ αναρωτιέμαι
γιατί να χαλιέμαι
και να σπαταλιέμαι
για σένα.