Ποιος είναι αυτός με τα μαύρα τα γυαλιά
που στους φίλους του με δείχνει και χαμογελά,
κάπου θυμάμαι τον έχω ξαναδεί
στίβω το μυαλό μου, δεν βγαίνει ζουμί.
Κουλάτος κι άνετος ανάβει ένα τσιγάρο
φυσάει στη μούρη μου καπνό και δεν αντέχω άλλο.
Ποιος είσαι ρωτάω, ποιος είσαι δε μιλάει,
ποιος είσαι του χρωστάω, ποιος είσαι τελικά.
Δέστε τη φάτσα του πως μας κοιτάζει,
κοιτάζει πίσω του κι αυτό τον τρομάζει.
Εμείς ακόμα εδώ κι εκείνος παραπέρα
πατάει γερά κι εμείς πάντα φρικιά.
Μπα δεν υπάρχει περίπτωση
τι δουλειά έχω ‘γω με τέτοιους τύπους.
Εγώ είμαι ωραίος φτιαγμένος καλά
με πρώτο αμάξι με καβάντζα λεφτά.
Ρηλάξ, δεν πρέπει να φανεί πως πλάκα έχω πάθει
θα πρέπει να τους ήξερα κάποτε, κάπου, κάτι.
Θυμήσου, θυμήσου είμαστε μαζί σου,
θυμήσου, θυμήσου παλιά κατάσταση σου.
Δέστε τη φάτσα του πως μας κοιτάζει,
κοιτάζει πίσω του κι αυτό τον τρομάζει.
Εμείς ακόμα εδώ κι εκείνος παραπέρα
πατάει γερά κι εμείς πάντα φρικιά.
Θέλουνε να ‘ρθουνε σπίτι μου να τους φιλοξενήσω
μα έχω γυναίκα και παιδιά, πως να τους εξηγήσω.
Χόντρυνα και καράφλιασα δεν είμαι εγώ για κόλπα
θα τους την κάνω γυριστή από την πίσω πόρτα.
Δέστε τη φάτσα του πως μας κοιτάζει,
κοιτάζει πίσω του κι αυτό τον τρομάζει.
Εμείς ακόμα εδώ κι εκείνος παραπέρα
πατάει γερά κι εμείς πάντα φρικιά.