Η λεμονιά που ερέχτηκα σ’ άλλο μοιράσι πέφτει
για ένα κλαδί λεμονανθό θα με πο-δώσει κλέφτη.
Αυγή κι ηλιοβασίλεμα λένε ομορφιές του κόσμου
όσοι δεν εγνωρίσανε τα δυο σου μάθια φως μου.
Δεντρί που σε καμάρωνα καθημερνή και σχόλη
κι εδά έγυρες τσι κλώνους σου σε ξένο περιβόλι.
Όσο περνάει ο καιρός η φλόγα μεγαλώνει
καίει τα φύλλα τση καρδιάς και το κορμί το λιώνει.
Θα σ’ αρνηθώ άμα θα δεις δύο φεγγάρια βράδυ
δυο ήλιους το ξημέρωμα να πορπατούνε ομάδι.
Δεν είσαι αγάπη στην καρδιά προσωρινά βαλμένη
μα είσαι σ’ ούλο το κορμί μηλιά μου ριζωμένη.
Μηλιά μου κιτρολεμονιά, ρόδο και γιασεμί μου
ανασασμέ και ανάσα μου και κάθε αναπνοή μου.
Ως και τ’ αγριολούλουδα εμπήκανε στη μέση
και να θαυμάσω δεν μπορώ το ρόδο που μ’ αρέσει.
Κάμετε άνθη του μπαξέ στη μέση μονοπάτι
να δω κι εγώ τη βιόλα μου τη μοσχομυρωδάτη.
Έσβησε ο λύχνος που έφεγγα μα δεν το λογαριάζω
στη λάμψη του προσώπου σου βελόνα μπελονιάζω.
Ως κι αν αλλάζουν οι καιροί, ως κι αν περνούνε οι χρόνοι
παλιώνει ο λύχνος μα ποτέ, το φως του δεν παλιώνει.