Μια Μαρουσιώτισσα μικρή, ναζιάρα, χαϊδεμένη,
με τα τρελά της πείσματα τη νιότη μου μαραίνει.
Δεν ξεύρω πώς με έμπλεξες, να σ' αγαπώ, μικρή μου
και πάντοτε να σκέφτομαι, αχ, γλυκιά μελάχρινή μου.
Έλα, μικρή μου Μαρουσιώτισσα, με τ' όμορφό σου σώμα,
για να μου πεις, πως μ' αγαπάς κι εσύ, με το γλυκό σου στόμα.
Μικρή μου Μαρουσιώτισσα, με τα πολλά γινάτια,
έκαψες την καρδούλα μου, την έκανες κομμάτια.
Πως υποφέρω και πονώ, εσ' είσαι η αιτία,
που μ' άναψες κρυφή φωτιά, αχ, μ' αυτή σου την κακία.