Δεν μπορώ να μην έχω φίλε που να πάω
Δεν μπορώ, με σκοτώνει ότι αγαπάω
Δεν μπορώ, να πληρώνω και ας μην έφταιξα εγω
Δεν μπορώ, σ’ ενα ψέμα φίλε να ελπίζω
Δεν μπορώ, τη ζωή μου να τη χαραμίζω
Δεν μπορώ να ματώνω κάθε ώρα και λεπτό
Είναι κάτι βράδια που δεν έχουν τελειωμό
Νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό.
Μείνανε τα χρόνια μας με χέρια αδειανά
Οι δρόμοι δε μας βγάζουν πουθενά...
Παγωνιά, όποιο σώμα κι αν αγγίζω παγωνιά
Παγωνιά όποιο βλέμμα αντικρίζω παγωνιά
Πως τελειώσαν όλα τώρα, να πιστέψω δεν μπορώ
Και σ’ αυτούς που με ξεγράψαν, έχω κάτι να τους πω
Από πείσμα θα υπάρχω και απ’ τις στάχτες μου θα ξαναγεννηθώ...
Δεν μπορώ σ’ ένα σπίτι άδειο να γυρίζω
Δεν μπορώ, για παλιές αγάπες να δακρύζω
Δεν μπορώ, να ματώνω κάθε ώρα και λεπτό
Είναι κάτι βράδια που δεν έχουν τελειωμό
Νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό.
Μείνανε τα χρόνια μας με χέρια αδειανά
Οι δρόμοι δε μας βγάζουν πουθενά...
Παγωνιά, όποιο σώμα κι αν αγγίζω παγωνιά
Παγωνιά όποιο βλέμμα αντικρίζω παγωνιά
Πως τελειώσαν όλα τώρα, να πιστέψω δεν μπορώ
Και σ’ αυτούς που με ξεγράψαν, έχω κάτι να τους πω
Από πείσμα θα υπάρχω και απ’ τις στάχτες μου θα ξαναγεννηθώ..
Είναι κάτι βράδια που δεν έχουν τελειωμό
Νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό.
Μείνανε τα χρόνια μας με χέρια αδειανά
Οι δρόμοι δε μας βγάζουν πουθενά...