Ξέρω μια βιτρίνα, κάπου στην Αθήνα
που 'χει μια κουκλίτσα, κοκκινοσκουφίτσα,
έχει μπλε ματάκια, κόκκινα χειλάκια
κι όλα τα παιδάκια της πετάν’ φιλάκια.
Και δεν τους μιλάει όταν της μιλάνε,
μόνο τους γελάει και της τραγουδάνε.
Κοκκινο- κοκκινο- κοκκινο- κοκκινοσκουφίτσα,
είσαι μια- είσαι μια- είσαι μια σιγανοπαπαδίτσα,
κοκκινο- κοκκινο- κοκκινο- κοκκινοσκουφίτσα,
είσαι μια- είσαι μια- είσαι μια- είσαι μια μουσίτσα.