Στις έξι τα πρωινά, κλείνει το σεντούκι με τα μυστικά
Αδρά αμείβονται οι ηθοποιοί, αναίμακτα κύλισε η βραδιά
Μάτια από νύχτα και αστέρια θανάτου κάλυψαν τον ουρανό, έπεσαν λευκά περιστέρια στο κενό
Ανίδεος ο πρωταγωνιστής, με τα εντός του απορεί, παλεύει και προσμένει την αυγή
Μα ο δρόμος είναι μακρύς, σπαρμένος με ψεύτικα σμαράγδια
Κόκκινο υποχθόνιο το φως
Απλώνει το χέρι, κρατώντας το μαχαίρι και το δίκοπο ξίφος στην καρδιά
Άνθρακας ο θησαυρός
Σηκώνεται νεκρός.