Verse1
odam şarap kokar,seninle paylaşamam
seninle anlaşamam,seninle tartışamam
ben seninle yalınayak yürümem çünkü kalkamam yerimden
kalkmak istemeden kaldıramazlar
zamanda çatlak oluşturdum hep vakitsizim
birazda yanlız olmak istedim budur bencilliğim
silinir kimliğim kaplanan defterler gibi
ben bildiğim yoldan giderken silinmektir isteğim
yüzün gülerse belki anlayamam kalbini
belki tutar yırtarım gözünde gördüğüm beni
sövdüğün beni bil bende aynı sen gibi
insan gibi var oldum yok olmaktayım insan gibi
inandığın herşey yalan dimi?
öyle söyleyipte çaldılarmı kalbini
teninde gezmeyen bi bıçaktan korkar gibi saçma
elinde tutmadan kanıtlayamazsın beni
orda ne yaprak düşer ne yaprağın sesi
umutlar ellerinde tükenmiştir ekseri
suretinde darpın en yürekten izleri
kol girdi sanki hislerin alçaldı şimdi diptesin
anlamak isterken olmadığın yerdesin
eminimki karışmıştır akıllı ve embesil
farkedip anında kaçmak bile istedin
fakat geç artık herşey için gebermişti cümlesi
Nakarat
gülümse...çünkü başka hiçbi bokun yok
paradan umduğun medet zaten seni hiç bulmuyo
biliyorsunki insan hiç dilimden düşmüyo
ben dilimdende uzaklaştım insan içine çıkmıyom
Verse2
dünyaya mahcupum onu çok dışladım
onu yok saydım bazen sonu yok sandım
yanımda ağladı üzgündü önce şaşırdım
sonra dertleşip aldım gönlünü çok rahatladı
çay ve sigara birden muhabbeti harladı
o anlatırken dinledim sessizce hiç karışmadım
ismimle hitab ederken kankaya atladı
sonra elini omzuma attı ve tekrar anladım
dünyadan hiçbi bok olmaz,herif düzenbaz
sana yaklaşmak için defalarca fırsatı kollar
bi de borç ister her muhabbetinin sonunda
gidecek yerim olsa bi dakka durmam bu gavatla
ruhunu sakla,ruhun batakta
çektiğin bütün sıkıntıların şimdi makatta
şu halinin bi farkı yoktur hiç sakatattan
yakalanmaz zaman kaçar elden bu garip yalanda