Verse 1:
Müşkül hayatın kıdemli askeriyim
Yine de izmarit toplayarak geçiyor gençliğim
Eşi yok benzeri yok şu talihsiz halimin
İstirahat yok sürekli atış talimi
Mecburum defansı kollamam gerek
Bu sahada yalnızım defansif oynasam yeter
Zaten öyle galibiyetlerde gözüm yok bu avuntu
Sondan ikinci ben sondakiyse umudum
Farz-ı misallerle kurulmuş bu dünya
Ayarsız ihtimal silsilesiyle buruk rüyam
Adem anadan üryan bu beden dahi ziyan
Müştemilat dahi olamam artık her anlamda israf
İnsanlar uzakta hep gönül doldu hicran
Bir hicvi yok bu makus halim ister imdat
Ama öyle mağrur öyle gururludur ki hiç sorma
Hiç kimse kurtaramaz belki biraz küstah
Nakarat (Atiberk):
Güneşe uzatamam elimi
Kaçtığım insanlığa yenilip
Zaten çok sefilim
Kapımı çalıyor bu kez efkarın delisi
Bana akşamları verin
Alın gerisini
Sevginin zerresini
Görmedim göremedim
Verse 2:
Bu münzevi bulutları sürdürme tanrım
Onlara baktıkça yalnızlığı bir başka tattım
Eledim biraz da zihnimi kederim bir başka artık
Daha da öfkelendim daha da yavan kaldım
Tevekkeli değil necaset benimle kaldı
Tam istiklale eriyor oldum esaretle yandım
Felaket bir harbe meydan oldu ruhum
Hesap etmeden kurulduğum siperleri sel bastı
Benim ikrarımı kimler yerlere attı ki
Ben serden dahi geçtim yok oluştan pay aldım
Nimet sayardım dostumu külfetler aldım sırtıma
Bilakis müstahak bana müspet bir aptala
Düşmektense atlamayı onurlu buldum her zaman
Ama basiretin çözülmüyorki sonradan
Ne umdum ne buldum burun sızlatır hikayem
Velhasılıkelam bendeniz öldüm hiç doğmadan
Nakarat (Atiberk):
Güneşe uzatamam elimi
Kaçtığım insanlığa yenilip
Zaten çok sefilim
Kapımı çalıyor bu kez efkarın delisi
Bana akşamları verin
Alın gerisini
Sevginin zerresini
Görmedim göremedim