Σκόρπιο χαρτί μελάνι ρουφάει.
άδειο γυαλί πια δε μας μεθάει
και μια μορφή παιδική βγαίνει απ’ τους τοίχους,
φτιάχνει τη μουσική φτιάχνει και τους στίχους.
Ξαναρωτάει
μια τα βλέμματα μια τα κύματα.
Ξαναρχινάει κάποια βήματα
μα στο δρόμο τα ξεχνάει.
Κάνει πάλι να βγει και βυθίζεται.
Δίνει μια στον αφρό, εμφανίζεται.
Ίδιο βιολί αιώνες κρατάει,
κάθε στιγμή την άλλη τραβάει
Το κάθε τι διαρκεί όσο κι ένα βράδυ
πειν μια για πάντα χαθεί πάλι στο σκοτάδι.