Μου `χει λείψει, τον ζητάω,
δεν αντέχω να μιλάω
σε συντρίμμια καπνισμένα,
που `χουν μείνει ξεχασμένα.
Θα `ρθει σήμερα στις έξι
η ψυχή μου δε θ’ αντέξει,
θέλω να τον συγχωρήσω,
μόνο να μην τον αφήσω.
Και γυρίζει και μου λέει πως για μένα πια δεν κλαίει,
κάποια άλλη στη ζωή του μπήκε τώρα που τον καίει,
και γυρίζει και μου λέει πως για μένα πια δεν κλαίει,
ό,τι ήτανε να γίνει έγινε κι αυτός δε φταίει.
Ζω στους τέσσερίς μου τοίχους,
τους δικούς του ακούω ήχους,
το γνωστό περπάτημά του,
μόνη νιώθω τ’ άγγιγμά του.
Δεν πιστεύω όσα είπα,
σ’ έναν κυκεώνα μπήκα,
τώρα έχω μετανιώσει
και το δάκρυ του έχω νιώσει.
Και γυρίζει και μου λέει πως για μένα πια δεν κλαίει,
κάποια άλλη στη ζωή του μπήκε τώρα που τον καίει,
και γυρίζει και μου λέει πως για μένα πια δεν κλαίει,
ό,τι ήτανε να γίνει έγινε κι αυτός δε φταίει.