Πήρες τον πλατύ το δρόμο για το ξεστράτημα,
το μικρό παιδί σου όμως τι φταίει,
σ’ ένα κόσμο το αφήνεις έρημο παράρτημα,
που `βαλε λουκέτο από τα χρέη.
Σου ξεπούλησαν το σπίτι με κόλπα ύποπτα
αλλά εσύ χαμένος το βιολί σου,
με τα μούτρα στην κραιπάλη πέφτεις ανύποπτα
και βαθειά στον πάτο της αβύσσου.
Αχ, καημένε μας παππού, απ’ το θρόνο τ’ ουρανού,
ρίξε πυρ να φύγει η σαπίλα.
Πάλευες για λευτεριά, πέθανες για ιδανικά,
μα εμείς τα κάναμε ξεφτίλα.
Σου τη στήσαν, φιλαράκο, έπαιξες κι έχασες,
τη ντροπή πώς θα την ξεπεράσεις;
Χρήμα με ουρά σου `τάξαν, κι εσύ υπέγραψες,
θέλανε ποιος είσαι να ξεχάσεις.
Όλα πονηρά τα βλέπεις κι όλα καχύποπτα,
έχαψες το πιο μεγάλο ψέμα,
μη σκοτώνεις τα κουνούπια, δε σου φταίνε τίποτα,
άλλοι σου ρουφήξανε το αίμα.