Ελεωνόρα Ζουγανέλη - Μ’ αγαπούσες κι άνθιζε Şarkı Sözleri

Όχι, δεν έφευγες, ερχόσουν
και το παιδάκι που `χα κρύψει
τριάντα χρόνια μες τη θλίψη
το σκοτωμένο, το λυπόσουν.

Κι έβλεπα φύλλα στον αέρα
κι ο δρόμος μύριζε μαστίχα
και δε σε γύρευα, σε είχα
στην πόλη αυτή που κάθε μέρα
μ’ αγαπούσες κι άνθιζε.

Και τώρα νυχτώνει,
βροχές δολοφόνοι,
αρρώστησ’ ο κήπος,
μετάνιωσες μήπως.

Όχι είσ' εδώ κι εδώ θα είσαι,
πράσινα, κόκκινα τα τρένα
αυτά που σ’ έφερναν σε μένα
σφυρίζαν, μην πεθάνεις, ζήσε.

Κι έφεγγ;ν όλα πέρα ως πέρα
κι έπαιζε γιορτινά η μπάντα
λες κι ήσουν δίπλα μου από πάντα
στην πόλη αυτή που κάθε μέρα
μ’ αγαπούσες κι άνθιζε.

Και τώρα νυχτώνει
βροχές δολοφόνοι
αρρώστησ’ ο κήπος
με ξέχασες μήπως.

Όχι, δεν ξέχασες, θυμάσαι
παίζαν και μ' έχαναν οι μοίρες
ήρθες μακριά τους και με πήρες
είσαι πάντού και πάντα θα `σαι.

Μεσ' το βιολί και τη φλογιέρα
μες στα παιδιά που παίζουν έξω
πες τ’ όνομά μου και θα τρέξω
στην πόλη αυτή που κάθε μέρα
μ’ αγαπούσες κι άνθιζε,
μ’ αγαπούσες κι άνθιζε,
μ’ αγαπούσες κι άνθιζε.