Πόσο μ’ αρέσει τις νύχτες μόνη μου
τ’ αστέρια να μετράω.
Καθώς χαζεύω το κενό παλιά τραγούδια
να σιγοτραγουδάω.
Πόσο μ’ αρέσει
αναφορά να μη σου δίνω για ό,τι κάνω,
και με τις ώρες να αράζω
στο κρεβάτι μου επάνω.
Ασχολείσαι, εγώ καθόλου
ήρωας ξεπεσμένου ρόλου,
δεν θα δώσω σημασία
σε ό,τι δεν έχει ουσία...
Γιατί μ’ αρέσει που με την πάρτη μου
ακόμα ασχολείσαι
δεν προσποιήθηκα στιγμή
ενώ εσύ ακόμα προσποιείσαι.
Πόσο μ’ αρέσει που τη ζωή μου
εγώ μπορώ και συνεχίζω.
Μπορεί να πέρασα πολλά
μα πίσω δεν γυρίζω.
Ασχολείσαι, εγώ καθόλου
ήρωας ξεπεσμένου ρόλου,
δεν θα δώσω σημασία
σε ό,τι δεν έχει ουσία...
Κι αφού μ’ αρέσει που με την πάρτη μου
αρχίζω να την βρίσκω,
λέω να πάω παρακάτω
πέρνωντας ακόμα ένα ρίσκο.
Πόσο μ’ αρέσει που δε σ’ αρέσει
να με βλέπεις να γελάω
ένα εμπόδιο ήσουν για μένα
και απλά το προσπερνάω
και πάω, πάω, πάω, πάω...
Ασχολείσαι, εγώ καθόλου
ήρωας ξεπεσμένου ρόλου,
δεν θα δώσω σημασία
σε ό,τι δεν έχει ουσία...