Μάννα μου, ἐγὼ ΄μαι τ' ἄμοιρο, τὸ σκοτεινό τρυγόνι,
ὅπου τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.
Τὸ δόλιο! Ὅπου κι ἂν στραφεῖ ἀπ' ὅπου κι ἂν περάσει,
δὲν βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ, κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.
Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ' ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ' ἀφρισμένη,
παλεύω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι,
κι ἄλλη δὲν ἔχω άγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.
Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μαννούλα μου, ν' ἀράξω,
μέσ' στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοὺ βουλιάξω.
Μαννούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν' ἀγναγνέψω.
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω,
καὶ κεῖ νὰ βρῶ τὴ μοῖρα μου καὶ να τὴν ἐρωτήσω.
Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βάσανά μου,
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο·
εἶναι κι ἡ τύχη μοιυ σκληρή, σὰν τὴν ψυχὴ τὴ μαύρη,
π' ἀρνήθηκε τὴν Παναγιά κι ὁπὄλεος δὲ θἄβρει.
Κι ἐκείνη μ' ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπολογήθη:
«Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ γεννήθης·
Ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ κι ἐσὺ τὴ ρίζα πῆρες
ὄντας σὲ ἔπλασ' ὁ Θεός δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες».