Het was avond in Vera Cruz en de stad was tot rust gekomen
En de stemmen klonken niet luider dan fluisteren in de bomen
In het duister geurde en bloeide een lichte melancholie
En de lucht was vol van herinnering en van oude dromen
Elke zeestad heeft zo haar eigen onzingbare melodie
Overdag, wanneer ze aan 't werk is, een bruisende symfonie
Maar des nachts een vage muziek met het ruisen der zee als bas
In een onvergetelijk lied van geluk en van nostalgie
Het was avond in Vera Cruz en we zaten op een terras
Ach, je zei niet veel en je staarde hoofdzakelijk naar je glas
Ik begreep de wending die onze verstandhouding had genomen
En ik voelde ook het verlangen dat ik in je ogen las
Mocht u zich nog afvragen wat dat precies voor verlangen was
Dan kan ik u een ding vertellen, het was niet naar ananas
Ananas
Ananas
Ananas
Ananas
Nu kom
Voor deze bijzondere gelegenheid nog vier stuks extra