Ναι...
Γυρνώ στο τελευταίο φως της μέρας,
εκεί που η γη κατάπινε τον ήλιο, άκρα του τάφου σιωπή.
Καυτός αέρας το πρόσωπό μου δέρνει
καθώς στο μυαλό μου αιθέρας εισβάλει
με βία, απώλειες μνήμης φέρνει,
ισορροπία μου χαμένη, δεσμοί αίματος κομμένοι,
βγαίνει αλλόκοτα και η σκέψη απέραντη έκταση καμένη,
είναι κατάρα ο θάνατος που εφόρου ζωής ο θνητός πίσω του σέρνει,
χαμένοι κρίκοι στην αλυσίδα, αλλόκοτα ήτανε όλα τα πλάσματα που είδα,
ανάμεσα σ’ αυτά κι εγώ περιφέρομαι ακολουθώντας τον καιρό
δίχως οδηγό, ανοιχτές πληγές αιμορραγώ
κι αν προσκαλέσει το αίμα κάποιον κυνηγό θα’ ναι μια ακόμα ευκαιρία να τραπώ
ώσπου να πέσει η νύχτα, με σκέτο οινόπνευμα στη γη βουλιάζω, ναυαγώ και ξεχνώ.
Η κόλαση μέσα μου νιώσε με ψήνομαι στον πυρετό,
δώσ’ μου λίγο απ’ τον κυανό ανθό,
όχι πως θα σωθώ, μπορεί πνευματικά να μεταφερθώ
κι αν αφεθώ κάποια στιγμή θα το βαρεθώ.
Γλυκό χάραμα, ταξίδεψε από την ανατολή,
έφτασε σε κάθε λιμάνι, κάθε γη,
κάτω από κάθε στολή, ασθένεια κοινή για κάθε φυλή, έχει
σώμα φιδιού και θανάτου φιλί, τρέχει
μέσ’ από χέρια κι έμβολα
το αίμα το οδηγεί στην καρδιά, γίνεται αρρώστια που σκοτώνει αδιακρίτως,
κολλάει σε μεταλοαρτηρίες σχηματίζοντας σκουριά,
κυνηγώντας τον δράκο ρίχνοντας λάδι στη γαμημένη φωτιά,
στην πιάτσα την λεν καφετιά, δε σου χαρίζεται,
πουλιέται, επιχείρηση άκρως προσωποφόρα που σαν την μόδα φοριέται
τελευταία, γοητεύει τους μοναχικούς που ψάχνουν για παρέα
για συντροφιά, είναι σαν χορεύτριας σκιά,
όλη τη νύχτα εκεί μέσ’ στο κεφάλι σου, μα σαν ξημερώνει δεν είναι εκεί πια,
δεν είναι εκεί για `σένα πια.
Νεκρή μου φύση που ανθίζει προέκταση σ’ άνυδρο έδαφος,
τον ήλιο κοιτά κι αναπτύσσεται, γύρω του τρεις οπές χαράζονται,
αποξυρένεται, σε ξύλινες πίπες καπνίζεται,
κάπου απ’ την λέξη θάνατος χαρακτηρίζεται
κι αλλού μέσω αυτού η καθημερινή επιβίωση εξασφαλίζεται,
μουδιάζει το σώμα διώχνει τον πόνο,
ένα λουλούδι για τον πόλεμο είναι τελετουργικό και συνηθίζεται,
στο άρωμα του η ψυχή και το σώμα μου εθίζεται,
γίνεται φάρμακο που κυκλοφορεί σε σκόνη,
τ’ απόσταγμα παυσίπονο τον πόνο απομονώνει, τον διώχνει,
πεδίο βολής του οι δρόμοι,
κόλλησες μια φορά κάτω απ’ τα φύλα του μα εκεί σε βλέπω ακόμη.
Ο κυανός ανθός σκοτώνει
ο κυανός ανθός σκοτώνει
ο κυανός ανθός σκοτώνει
ο κυανός ανθός σκοτώνει
ο κυανός ανθός σκοτώνει...
Είναι 07 το μαύρο λούκι Ψυχόδραμα από τον βρόμικο νότο εκπροσωπώντας...
για το 2010...
καφέ ζάχαρη...