Αφού η φτώχεια κι η ζωή μας σε κουράζει
δεν σε κρατώ όσο πολύ κι αν σ’ αγαπώ,
αφού το θέλησες να φύγεις δεν πειράζει
δεν σου θυμώνω μα δυο λόγια θα σου πω.
Να πας εκεί που πας, εκεί που αγαπάς
σε κείνον που σου έταξε παλάτια,
μα πρόσεξε πολύ αγάπη μου τρελή
μην έχουν σανιδένια σκαλοπάτια.
Δεν έχω πλούτη στα μετάξια να σε ντύσω,
είμαι φτωχός και δυστυχώς είναι γραφτό
στη καμαρούλα μας μονάχος μου να ζήσω
στις αναμνήσεις μιας αγάπης να χαθώ.
Να πας εκεί που πας, εκεί που αγαπάς
σε κείνον που σου έταξε παλάτια,
μα πρόσεξε πολύ αγάπη μου τρελή
μην έχουν σανιδένια σκαλοπάτια.