O, meester Ravi Shankar
Speel en ik zal verder zwijgen
Voer mij over stille wateren
Waar de krokodillen dreigen
Hoog boven nerveuze adelaars
Klinkt jouw gotisch snaren-altaar
Gelijk een wichel, zoekend naar het eerste voorjaar
Tot in de vers gegraven holen
Reikt het fragiele darmgeluid
Daar luisteren blinde mollen
Krekels staken hun geluid
Tot in mijn diepste bestaan
Waar cellen en weefsels vergaan
In die gewelven, smelten jouw klanken tot een traan
Ik plak mijn oren op jouw sitar
Die mij verspreidt in de woestijn
Waar vervallen knekel huizen
Dia-beelden voor mij staan
Daar waar men stereo lacht
Nadert het einde van de dag
Duizend sopranen dompelen daarna in jouw nacht
Jouw handen zijn als droge bladeren
Die capriolen aan de boom
Die boetseren en creeren
Vorm geven aan de droom
Een mineraal verdicht zich tot kristal
Bloemen zaaien zich hier en overal
En op de middenwei, heeft jouw muziek zich uitgestald