Πες μου πόσες φορές ακόμα προλαβαίνω να δω την ανατολή
πες μου πως μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε
Μοιραίοι μόνοι μα γενναίοι κύλησε ο χρόνος μα τα λόγια
του βαριά
σαν της βροχής τις στάλες, τις βιαστικές τις πρώτες στάλες
Επιτέλους μη κρατιέσαι μακριά απ’ την πόρτα
είν’ η νύχτα που τρομάζει την ζωή μου
Επιτέλους αφήσου μακρυά απ’ τα φώτα
είν’ η μέρα που δειλιάζει τη φυγή μου
Πες μου πόσα γιατί αιτίες γίναν λόγοι αιτίες φόβοι κι αφορμή
πόσες δανεικές στιγμές ακόμη για να καταλάβουμε
τόσο κοντά τόσο μακρυά μέσα στο βυθό της αγκαλιάς μου
ξαφνικά
έφτασε το φως σου, το πρωινό το πρώτο φως σου
Επιτέλους μη κρατιέσαι μακριά απ’ τη πόρτα
είν’ η νύχτα που τρομάζει την ζωή μου
Επιτέλους αφήσου μακρυά απ’ τα φώτα
είν’ η μέρα που δειλιάζει τη φυγή μου
Επιτέλους μη κρατιέσαι μακριά απ’ τη πόρτα
είν’ η νύχτα που τρομάζει την ζωή μου
Επιτέλους αφήσου μακρυά απ’ τα φώτα
είν’ η μέρα που δειλιάζει τη φυγή μου